ژول ورن های ایران بیدار شوید و از صحرای خزر بنویسد

ژول ورن های ایران بیدار شوید. بهترین فرصت برای نوشتن داستان های علمی-تخیلی فرا رسیده است. شما می توانید خیلی راحت از چیزهایی بنویسد که در آینده خیلی نزدیک محقق می شوند. یعنی اگر نیمی از نوشته های ژول ورن جامه عمل به خود دید، شما می توانید چیزهایی بنویسید که صدر در صد واقعی می شوند. اگر هم پیش بینی ها رنگی از واقعیت به خود نگیرند، باز هم همه خوشحال و خندان، نوشته های شما را می خوانند، چون اگر شما هشدار نداده بودید، چیزهای بدی اتفاق می افتاد...ای داد و بیداد...

سال ها قبل سریالی از تلویزیون نشان می داد که حالا اسمش یادم نیست. در یکی از قسمت های این سریال تلویزیونی، مردی کنار ساحل نشسته بود و کاسه ای ماست به دست داشت. مرد به آب شور دریا نگاه می کرد با خود می گفت: کاش کاسه ماست را می ریختم تو دریا و این همه دوغ می داشتم...به هر حال آب شور دریا، نمک نمی خواست و اگر ماست به اندازه بود، کلی دوغ در انتظار مرد بود. کباب و ریحانش هم به جهنم. خدا بزرگ است.

حالا در یکی از سریال های واقعی زندگی، چند نفر در ساحل بزرگترین دریاچه فعلی جهان نشسته اند و می خواهند کلی دوغ درست کنند. به فکر من و شمای نویسنده هستند که داستان علمی-تخیلی بنویسیم و احیانا چشم شیطان کور، برنده نوبل ادبیات شویم. ما اما خواب و بی حال در این هوای بهاری نشسته ایم تا آلفرد نوبل از خاک به در آید و خودش کاری کند. در این جا برای کسانی که دوست دارند به زودی نوبل بگیرند و پولدار شوند یک پیشنهاد جانانه دارم.

یک کتاب بنویسید و اسم آن را بگذارید کویر خزر. در این کتاب که می تواند یک رمان 1000 صفحه ای باشد و چند ناشر که کتاب های کلفت چاپ می کنند، حتما با حق التحریر مناسب از همین الان در صف چاپش هستند. یک ماجرای عاشقانه بنویسد که در کویر خزر اتفاق می افتد. درست است که الان ما چنین منطقه ای نداریم، اما به زودی خواهیم داشت. چرا؟ علتش را همین الان خدمت عرض می کنم، هر چند که به عنوان نویسنده باید خودتان اهل پژوهش و تحقیق باشید. نوبل را که مفت و مجانی نمی دهند.

 هفته پیش چند بیل مکانیکی افتادند به جان ساحل مازندران. می خواهند آب دریای خزر را شیرین کنند و بعد با کانال بفرستند به فلات داخلی ایران. لطفا یک برگشت به عقب کنید. به همین چند سطر بالا. یک کاسه ماست داریم و یک دریا. می خواهیم دوغ درست کنیم. نتیجه آن می شود که همان یک کاسه ماست هم از دست می رود. حالا یک دریا داریم و کلی کویر. آب دریا را شیرین می کنیم و نمک را برمی گردانیم به دریا. دریا شور می شود. شور تر. سیستم های طبیعی به هم می ریزند. جنگلی که در همسایگی دریاست، به زردی می گراید و ماهی های دریای خزر، می میرند. ماهی سفید توان شنا در آن همه آب شور را ندارد. «ازون برون» های دریای خزر، که خاویر آن فقط نصیب از ما بهتران می شود، حال شان گرفته می شود در این شوری دریا. تو حدیث مفصل بخوان از این قصه، تو ای نویسنده ایرانی که در جستجوی نوبلی.

حالا رمانی بنویس که در صحرای خزر، یا به طور دقیق تر در کویر خزر اتفاق می افتد. قول می دهم خودم نقدی مفصل بر رمانت بنویسیم و در آن کلی استعاره پیدا کنم، استعاره هایی که مارسل پروست حتی در خواب هم آن ها ندیده و رولن بارت، به ذهنش هم رسیده است. شرح می دهم که روزی روزگاری دریای داشتیم به نام خزر که دریای عاشقی بود و حالا کویری داریم و این یعنی مرگ عشق. شرح می دهم که دو دلداده در کویر در جستجوی عشق اند و تو با داستانی عاشقانه، روی دست ساموئل بکت بلند شده ای و ته ته «ابزودی». شرح می دهم که رمان تو، سرنوشت بشریت است و تو عصاره هستی زندگی را در رمانت نوشته ای. یک بار هم که شده در نقدم جانب واقعیت را می گیرم، چرا که تو واقعا چنین کاری را در رمانت انجام داده ای.

ژول های متولد نشده ایران. این فرصت طلایی را از دست ندهید. نوبل در انتظار شماست.